Głubczyccy Huzarzy

We Francji HR 6 działa w ramach 3 Armii maszerując na kierunku Naumur – Mezieres. Stoczą potyczki z Francuzami i Anglikami na wschód od Maubeuge obok St Quentin- Soissons-Chateau Thierry, nad Marną, od Montmirail do Chartronges. Patrole huzarów mają już w polu widzenia wieże Paryża, ale przychodzi rozkaz do powrotu i z nad Marny i Aisne pułk zostaje wycofany, i trafia na wypoczynek na wschód od Reims. Na początku listopada 1914r jednostki 5 Dywizji Kawalerii a w jej składzie 6 Pułk Huzarów, zostaje przemieszczony do Polski rozbija zastępy rosyjskiej jazdy Nowikowa (Nowikoffs Reiterscharen) na granicy poznańskiego i Śląska. Kolejne działania pułku to Dobra, Konin, i Turek. W tych walkach pułk sprawdził się zarówno w szyku konnym jak i pieszym. Wykonywał również zadania patrolowe i zwiadowcze. Pod Dombiem i Zduńską Wolą ochraniał prawą flankę Armii Mackensena przed gwałtownymi atakami Rosjan. Bierze udział w bitwie pod Brzezinami ( Blessin) powstrzymując ataki Rosjan wycofujących się z Łodzi.

Na początku 1915r pułk został skierowany na Węgry w okolice Mukacza w celu przygotowania sie do dalszych działań na terenie Galicji. Po przekroczeniu Karpat pułk zostaje włączony do walk nad Dniestrem w celu zdobycia Kołomyji i przełęczy Jabłonkowskiej (Jablonika Pass). W czasie mroźnej zimy pułk walczy pod Harasymowem (Sarasymowem) i Obertynem ( Obertin) z sukcesem odpierając ataki przeciwnika. W końcu marca następuje zawieszenie broni i 5 Dywizja Kawalerii, a wraz z nią 6 Pułk Huzarów zajmuje pozycje na Dniestem na pólnoc od Horodenki, zabezpieczając odcinek frontu o szerokości 20km i mając naprzeciw siebie regularną armię rosyjską oraz kozaków. Na początku maja pułk wznawia działania wojenne. 9 maja „Zieloni Huzarzy“ otrzymują silny ostrzał artleryjski z kierunku zachodniego, który stanowi wstęp do ataku Rosjan, którzy forsują Dniestr znacznymi siłami przechodzac obok 9 Brygady Kawalerii na lewo od 6 Pułku Huzarów. Dowódca 12 Brygady Kawalerii baron von Lepel ( Freiherrn von Lepel) zbiera 3 i 4 szwadron Huzarów von Goetzena oraz 3,5 szwadronu Husarów v. Schilla ( 4 Pułk Huzarów), jedną baterię oraz 2 karabiny maszynowe w Strzelczach ( Striltche) i spieszy w kierunku Repunczyc ( Repuzhyntsi) w celu wsparcia 9 Brygady Kaw. Reszta Brygady pod dowództwem majora von Mansteina utrzymywała w tym czasie odcinek Zaleszczyki – Peridiwanie ( Peridivannya). Zdołano odeprzeć kilka ataków przeciwnika wspieranego ostrzałem artyleryjskim, ale spodował on powążne uszkodzenia stanowisk obronnych i duże straty wśród koni zabezpieczanych przez koniowodnych. 10 maja przy deszczowej i burzowej pogodzie po przygotowaniu artlersyjskim z kierunku Dąbki nastąpił atak odparty ogniem własnych baterii. Po południu zostało wznowione natarcie rosyjskie wspierane ogniem karabinów maszynowych. Po stronie niemieckiej brakowało amunicji i wsparcia artyleryjskiego, nie było styczności z sąsiednią brygadą, nie można było również liczyć na słabe siły austriackie stacjonujące w okolicach Zaleszczyk. Sytuację pogorszyła się kiedy pojawiła sie rosyjska Brygada Kawalerii operująca na prawym skrzydle stanowisk obronnych pułku. Rosjanie niczym na manerwrach w szyku konnym ruszyli fala za falą atakując stanowiska obronne pułku. Zwracała uwaga jednostka gwardyjska na siwkach, jej oficerowie z szaszkami prowadzili oddziały kozaków z głośnym urra… i rozjechali zupełnie zaskoczone oddziały austriackie tnąc szablami i kłując pikami zaskoczonych austriaków. Na ich drodze stanęły jednak oddziały huzarów, które na rozkaz rotmistzra Sedemana otworzyły ogień i odrzuciły przeciwnika, sytuacja powtórzyła się przy drugiej i trzeciej szarży. Intresujące jest, że jeden z atakujących szwadronów rosyjskich zauważył zgomadzone konie pod opieką luzaków i zamierzał w sposób łatwy zdobyć żywe i cenne trofeum wojenne. Ruszył w ich kierunku,, ale manewr odkrył rotmistrz von Boehm z 4 pułku huzarów, który ruszył z połową szwadronu z odsieczą, a wraz z nim ruszył również 4 szwadron 6 HR pod dowództwem podoficera Schultze. Atak odparto. W czasie tej akcji rotmistrz v. Maltiz z 4 HR szczególnie wyróżnił podoficera Gladeka (HR 6), który również w czasie licznych patroli wykazał się odwagą za co poza kolejnością został awnsowany na wicewachmistrza i odznaoczono go Krzyżem Żelaznym I klasy. Straty pułku były jednak znaczne zginęło, zostało rannych lub trafiło do niewoli 3 oficerów, 59 huzarów, z 3 i 4 szwadronu. Stanowiło to prawie 2/3 składu , który brał udzial w walkach.

Dowódca 12 Brygady Kawalerii pułkownik baron (Freiherr) von Lepel otrzymał cięcie szablą w głowę , ale uderzenie zamortyzowała futrzana czapka. Szczególnie ciężką sytuację w bitwie pod Horodynką miał 2 szwadron rotmistrza von Seydlitza oraz 1 szwadron rotmistrza Waltera, które znalazły się w zasiegu ognia przeciwnika nie mając żadnej osłony. Pomimo tak krytycznej sytuacji nikt nie uległ panice i nie porzucił broni.

Huzarzy 6 Pułku walczyli pod Horodynką bez właściwego wsparcia własnej artylerii i bez możliwosci uzupełnień. Wytrzymali 3 dni szturmu Rosjan i odparli również natarcie rosyjskiej kawalerii (3).

Zieloni Huzarzy walczą na forncie wschodnim do listopada 1916r. następnie pełnią zadania policyjne w Białej ( Polska) do październka 1917r . W 1918r pułk zostaje przerzucony na Litwę i tu również do zakończenia wojny realizuje zadania policyjne.

17 stycznia 1919r wraca do garnizonu w Głubczycach i zostaje zdemobilizowany. W lutym 1919r trzy szwadrony pełnią zadania straży granicznej ( Grenzschutz), w późniejszym okresie tworzą jeden szwadron, który w ramach Reichswehry zostaje włączony do ( 11 Pruskiego) Pułku Jazdy ( Preussisches) 11 Reiter Regiment) Kawalerii Nr 8 (Kavallerie Regiment Nr 8).

Tradycję HR 6 przejmie 2 szwadron 11 Pułku z garnizonem w Głubczycach. Pozostałe szwadrony w Prudniku.